Het was een van die donkere dagen voor Kerstmis. Hij zat op zijn bed en staarde vol ongeloof naar zijn telefoon. Zojuist had hij de wereld zijn laatste nieuws via twitter laten weten. Dat was zijn plicht, vond hij. De wereld informeren over van alles en nog wat. Het hoefde niet waar te zijn, als het maar paste in zijn wereldbeeld. Er waren kennelijk voldoende mensen die dat interessant vonden. Die het met hem eens waren. Dan kon het toch niet verkeerd zijn. Dan moest het bovendien wel waar zijn.
Er waren positieve reacties op zijn bericht maar ook veel negatieve. Die eerste categorie vond hij maar heel normaal. Van die tweede werd hij kwaad. Hoe konden mensen zo dom of slecht zijn, dat ze het niet met hem eens waren? Hij vond het onbegrijpelijk.
Twittervogel
Iets verder op zat een man, hand in hand met zijn vrouw. Hij wilde graag de wereld helpen. Want de wereld was in rep en roer. Samen met zijn vrouw was hij al vaak op pad gegaan om de mensen te overtuigen van de noodzaak. Veel begrepen hem, maar veel ook niet. Die luisterden naar de twittervogel die van hoog in zijn boom vertelde wat ze graag wilde horen.
Volkstelling
Het zou niet lang meer duren of de grote volkstelling zou weer plaatsvinden, net als zo’n tweeduizend jaar geleden. Het is interessant dat er van die hele volkstelling van destijds weinig is overgeleverd. De telling zelf was niet belangrijk. Maar wat natuurlijk wel wereldwijd is onthouden, is dat er toen een nieuw begin was van de wereld. Een reset met nieuwe ideeën, nieuwe waarden en waar zelfs de jaartelling op is afgestemd. Nu nog steeds vieren we een geboorte van zo lang geleden.
De grootste van allemaal
De man op het bed was ervan overtuigd dat ook deze volkstelling een mijlpaal in de geschiedenis zou worden. Ook met hem was er een nieuw begin geweest. Hij had het land gered van de ondergang. Het moest weer groot worden. Hij zou, no doubt, als grote overwinnaar uit de telling komen. Dan zou hij nog meer geschiedenis kunnen schrijven. De Chinese muur zou er niets bij zijn en zelfs de builenpest in de middeleeuwen zou erbij verbleken als een lauw griepje. In zijn tijd gebeurde er dingen die de eeuwige historie zouden halen. Zijn naam zou op gebouwen staan en nog decennia lang over de lippen van zijn volk gaan. Hij had zijn vader overtroffen, zijn broer en eigenlijk iedereen. Hij was the King, de grootste van allemaal.
Verdeeld, boos en bang
Ondertussen was het volk verdeeld, steden en dorpen gesplitst en families uit elkaar gereten. De opmars naar de tijd van vrede, van kerstmis en van licht in de duisternis, was inmiddels getekend door bittere strijd. Een strijd tussen boos en hoop. Boos op de oude wereld van opportunisme in de politiek maar ook op de rest van de wereld die zich zo afhankelijk had opgesteld en altijd maar hun hand ophielden. Boos op iedereen van buiten de grenzen, die alleen maar wilden profiteren. Ook al waren ze gevlucht voor onheil.
Hoop op mededogen en hulp waar nodig.
Daartegenover stond de hoop op een eerlijkere wereld, een wereld van samenwerking en waar iedereen het zijne deed en waar er voor iedereen een plaatsje is. Niet makkelijk maar zo’n mooi doel om naar te streven. Een wereld van mededogen en hulp waar nodig. Hulp zonder voorwaarden en niet alleen hulp met de naam van de gever groot op de envelop.
Wapens
De mensen voelden zich gedwongen om een kant te kiezen. Zelfs als je niet koos, werd je toch in een kamp gedreven. En de grote baas was er slechts voor een van beide partijen. Mensen waren boos en bang. Zelfs mensen die nog nooit een wapen in de hand hadden gehad, stonden in rijen voor de wapenwinkels. Ze waren bang voor onlusten. Want de wereld was niet alleen heel ziek, ze was ook boos. Onderlinge strijd tussen blank en kleur hadden de straten al rood gekleurd. Onlusten waren aan de orde van de dag, maar de man op bed twitterde slechts…..
Verliezer
En toen de grote volkstelling voorbij was, bleek dat die toch nog niet voorbij was. De verliezer bleek een slecht verliezer. De man op het bed had het niet in zich om te kunnen begrijpen dat ook hij kon verliezen. Hij was tenslotte een winnaar. Dat had hij toch al zo vaak laten zien? Toch?
Hij keek weer op zijn telefoon. Daar was niets meer te zien. Twitter had zijn account afgesloten. Hij had zijn eigen belang overschat, ver overschat zelfs. Hij zou niet vergeten worden. Maar niet zoals hij had gewild.
Nog steeds hand in hand
De man verderop, zat nog steeds hand in hand met zijn vrouw. Samen wilden ze wereld beter maken. Letterlijk. Met alle mogelijkheden die hij had, werkte hij daaraan. Hij deed zijn best om het volk weer te verenigen, maar het mes had zo diep gesneden, dat de kans op een spoedige hereniging nog steeds klein was. Maar hij bleef daarvoor vechten met alles wat hij had.
Een nieuw begin
En net als ruim tweeduizend jaar geleden zou ook na deze volkstelling een nieuw begin starten. Niet zo groots, niet zo belangrijk en niet zo allesomvattend, maar wel een nieuw begin. Een begin van nieuwe hoop. De man keek zijn vrouw aan en glimlachte. Het zou zwaar worden, maar het was het waard.
Blijf hopen op een betere wereld en geef om elkaar.
Prettig kerstmis!
Reactie plaatsen
Reacties