Roosje heeft de strijd verloren. Vandaag is ze rustig ingeslapen, zonder pijn en in het bijzijn van haar man, lees ik. Het is alsof ik een stomp in mijn maag krijg. Nog maar pas schreef ik over haar enorme levenslust en haar positieve houding. Ze was zo gelukkig met haar man en zoontje. Die liefde heeft haar lang op de been gehouden.
Telkens weer lazen we dat de oncoloog een nieuw trucje had bedacht en elke keer was er de volgende keer weer een nieuw trucje nodig. Het lijkt wel of het overschot aan positiviteit die ze had, negatief gecompenseerd werd in haar fysiek. Want vandaag waren de trucjes op. Vandaag was haar lijf op. Haar vertrouwen in de toekomst en haar liefde voor haar man en zoontje hebben het niet gered tegen die sterke tegenstander. Het was van begin af aan een oneerlijk gevecht, maar ik weet zeker dat Roosje een geduchte tegenstander is geweest. Zoveel liefde en vertrouwen kom je niet vaak tegen. Het is een titanengevecht geweest waarbij de beste heeft verloren.
En bij deze uitkomst kun je niet anders dan berusten. Er bestaat geen hoger beroep, geen herkansing of opnieuw beginnen. Voor hen die geloven in een hemel, is er de troost dat er ooit weer een weerzien zal zijn. Al was het maar in het paradijs van je gedachten. Dat gun ik iedereen, maar Roosje en haar mannen helemaal. Te kort hebben zij kunnen genieten van hun hemel op aarde.
Bewaar ondertussen alle posts op Facebook met alle reacties. Bewaar ze voor haar zoon. Later zal hij van iedereen horen wie zijn moeder was. Met die Facebook herinneringen zal hij het ook kunnen lezen, zodat hij weet uit welk hout hij is gesneden. Goed hout, jongen.
Sterkte voor haar man en voor haar zoon. Roosje was een mooi mens, een heel mooi mens. Met haar karakteristieke blik waar de onverzettelijkheid in gebeiteld was. Houd haar zo vast.
En als er toch een hemel is, dan is ze daar, dat weet ik zeker.
Rust zacht, Roosje, je hoeft niet meer te vechten.
Reactie plaatsen
Reacties