Het ene leiderschap is het andere niet. Dat geldt natuurlijk voor veel zaken maar bij leiderschap valt het vaak direct op.

Het was een van die donkere dagen voor Kerstmis. Hij zat op zijn bed en staarde vol ongeloof naar zijn telefoon. Zojuist had hij de wereld zijn laatste nieuws via twitter laten weten. Dat was zijn plicht, vond hij. De wereld informeren over van alles en nog wat. Het hoefde niet waar te zijn, als het maar paste in zijn wereldbeeld. Er waren kennelijk voldoende mensen die dat interessant vonden. Die het met hem eens waren. Dan kon het toch niet verkeerd zijn. Dan moest het bovendien wel waar zijn.

Als je in China zo had staan te fluiten, tijdens een persconferentie van de grote baas, had je daarna nooit meer gefluit. Geen tanden, geen wil en waarschijnlijk geen leven meer daarna.

Voor iemand die niet in een God gelooft, is het moeilijk te verteren dat de enige plek waar men nagenoeg onbeperkt bij elkaar mag zijn, een kerk of moskee is. Als iemand die een overtuigd democraat is, is het niet meer dan logisch dat het recht op protest en demonstratie niet beperkt wordt door het aantal mensen dat daarbij aanwezig mag zijn. Een lastig dilemma dat aangeeft hoe moeilijk het is om hierin de juiste beslissingen te nemen of dat aangeeft hoe inconsequent het huidige beleid is. Misschien wel allebei.